Alice Springs naar Uluru, Kings canyon( outback tour)

Dag 15-18
Hartstikke leuk jullie reacties allemaal en dat er zoveel met me mee reizen op deze moderne manier. Ik voel me overigens verre van alleen. Soms zou je het willen om even wat meer rust te hebben want ook al oog ik ( volgens sommige reisgenoten) niet de leeftijd die ik heb, het lijf geeft af en toe toch andere signalen af. Helaas, ik moet het toegeven ik ben zeker geen 20 maar ook geen 30, 40 etc meer. Tsjee daar kom je jezelf toch wel af en toe is tegen zeg....bah. Maar ach deze granny hopt toch maar even naar down under wie doet mij dat na. Nou jaa heel veel jongeren dus, want die hebben nu meer mogelijkheden die ik vroeger ( en velen met mij) niet hadden. Beter laat dan nooit en ik ben nu eenmaal een laatbloeier met alles......Mijn reisverslagen zijn wellicht wat lang maar het is ook mijn eigen verhaal wat ik zelf graag bijhou. Soort dagboek dus en ik doe het maar een keer voor mezelf en voor wie het verder lezen wil. Zo te zien velen. Dank daarvoor.

Vandaag , dag 15 geloof ik want ik raak ook de tel een beetje kwijt wat voor dag t is en welke datum, werd ik om 05.45 opgehaald van mijn B&B in Alice. Hoezo vakantie???Nee hoor dat vind ik niet erg en ben vaak voor de wekker wakker. Margareth had al ontbijtje voor mij klaar. Prima geregeld. Op deze out back toer moest je een kleine tas mee nemen voor 3 dagen. Je grote reistas laat je achter bij de accommodatie. Dus dagrugzak en reistas was al klaar, wandelschoenen aan en weg. De groep bestond uit 21 man dus best groot. Vanuit allerlei landen: een paar stellen (waarvan 2 op huwelijksreis en dat waren toevallig alle italianen) en alleengaanden. Gemiddelde leeftijd 25-30 met wat uitschieters naar beneden en boven. Oudste 2 kwamen uit Japan, 2 college vrienden (zeiden ze tenminste, maar kunnen ook ander soort vrienden zijn, zeker weten doe ik t niet) van 70 en van 75. Dan ik en de rest zit er ver onder. Uit USA, Uk, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Singapore, Brazilië, Australië, Italië en Nederland (ikke) zeer divers kan je wel zeggen. Maar dat ging best en ik begon nu zelf maar vragen te stellen want dat is toch wat je het eerste doet. Waar kom je vandaan, sinds wanneer ben je in Australië, waar ben je al geweest, waar ga je nog naar toe en hoelang blijf je totaal. Dat zijn zo'n beetje de vragen die je eigenlijk overal tegenkomt. Vooral de oudere Australiërs zelf vragen het hemd van je lijf maar vertellen ook veel over zichzelf. De jongere generatie doet dat minder heb ik de indruk.

Maar terug naar de trip. We hadden een lange tocht voor de boeg en eigenlijk had ik het eerste stuk al met de Greyhound gedaan, we reden dus een stuk terug. Er is tussen Coober Pedy en Alice Springs geen officiële stop anders had ik ergens in de out back bij een roadhouse motel kunnen overnachten. Was denk ik wel bijzonder geweest met al die rauw douwers van de roadtrains die ik overigens nog nauwelijks gezien heb. Maar weet niet of t had gekund. Toen zag ik ineens een very big mountain waarvan uiteraard iedereen dacht dat dat Uluru was maar zoals Matt onze gids zei, dat denkt iedereen maar dat is Mount Connor, dat is een berg en Uluru is dat niet. Dat is een stuk rots en dat is het verschil.Hij noemde het dan ook Fooluru, Australisch grapje. De echte was nog effe verder. Uluru ( de aborigine naam) heeft een grote culturele betekenis voor de aboriginals die het land in beheer hebben. Er zijn vele groepen met elk hun verschillende symbolen en dialecten.Gelukkig worden ze tegenwoordig erkent als gewone burgers met stemrecht en al. Dat was vroeger wel anders. Het deed me wel wat daar nu echt te zijn. Net zoals in Sydney.Je raakt er niet op uit gekeken. De tocht begon eerst in het cultureel centrum waar van alles te zien en te lezen was over de Ananguku van wie het Uluru -Kata Tjuta national park is. We hebben de wandeling rondom Uluru gedaan en nog een andere. We zijn daar de rest van de middag gebleven om uiteindelijk bij zonsondergang met honderdtallen op een speciale bus parking de zon te zien ondergaan dwz men kijkt niet naar de zon maar naar de rots die om de paar minuten een diepere rode kleur krijgt. Alle groepen maken daar een speciaal moment van inclusief een glaasje bubbels met toastje met dippies. Nou niet echt een spiritueel moment met zovelen. Dat had ik wel die middag toen ik even alleen liep op het pad en me zo nietig voelde daar bij die grote kolos en alle dreamtime stories die er zijn.
Na dit moment suprême op naar het tented camp, vuurtje stoken en wachten tot het eten klaar was. Onze gids bleek een chef geweest te zijn en dat kon je wel merken. Daarna de slaapzak ingerold.
      
wordt vervolgd.